الان که به زندگی‌م نگاه می‌کنم موتور محرکه‌ی من برای انجام هر کاری، این بوده که به‌م بگن نمی‌تونم انجامش بدم.
مرسی خانم آ. . من سال‌ها منتظر بودم که به خاطر این موضوع به چالش کشیده‌بشم.
چه‌قدر ما آدما رقت‌انگیزیم و این بودن چه‌قدر بی‌مقداره.
امشب عجیب هوس پیراشکی‌های پیراشکی‌فروشی‌ای رو کردم که شاید بیش‌تر از ۱۵ سال باشه که ساختمون‌ش شده کلینیک زیبایی.
واسه شما هم این حس پیش می‌یاد که دوست داشته باشید یک تیکه از آهنگ، کل اون آهنگ بشه؟ اون تیکه‌ی پاپ آهنگ‌های رپ یا این تیکه‌ی اوج آهنگ I Love You Baby فرانک سیناترا؟
در واقع من به جای این‌که بخوام چیزی رو توضیح بدم، مثل یه تماشاگر می‌شینم و برداشت‌های عمیقاً ضد و نقیضی که از شخصیت‌م وجود داره رو تماشا می‌کنم و از این فضای معمایی لذت می‌‌برم.
ولی وقتی اعمال آینده‌م بر اساس برداشت‌ها قضاوت می‌شه، از خودم می‌ترسم. از این می‌ترسم که به چیزی که اونا می‌گن تبدیل بشم.
× به‌م نمی‌یاد اما من بیش‌تر از هر موجودی توی این دنیا، از خودم می‌ترسم. از این عدم قطعیت.
~ Hope if everybody runs
You choose to stay
کی گفته‌بود حسن یزدانی طلا بگیره، شیرینی می‌ده؟
وقتی عصرا یه‌کم دراز می‌کشم نیم‌ساعت بخوابم، تقریباً همیشه یهویی از خواب می‌پرم. توی همون حالت دراز کشیده همه‌ی اتفاقات زندگی‌م تا مرگ پدرم توی چند ثانیه از جلوی چشام رد می‌شه. و انگار که واقعیت برای اولین‌بار توی صورتم سیلی می‌زنه. بعدش یه‌کم اشک از گوشه‌ی چشام قل می‌خوره می‌یاد پایین و بعد دوباره برمی‌گردم به تنظیمات کارخونه.
ضمیمه: مهم‌ترین چیزی که بعد از مرگ پدرم باش روبه‌رو شدم، «ذات واقعی» آدماست. وجه تسکین‌دهنده‌ی این ماجرا هم برام همینه؛ شناخت آدم‌ها و قوی شدن. ولی خب این‌که بخشیدن برام سخته و نمی‌تونم به راحتی لیست آریا استارک‌مانندم رو کنار بذارم هم محصول همون اتفاقاته.