شوهرخاله‌م حدود یه ماه پیش به خاطر سرطان متاستاتیک از دنیا رفت. کم‌تر از یک ماه بعد از این‌که بیماریش تشخیص داده شد و چند روز بعد از این که اولین جلسه‌ی شیمی‌درمانی رو انجام داد.
این فکر که حداقل توی دو سال اخیر تمام مدتی که باهاش شوخی می‌کردیم، حرف می‌زدیم، سفر می‌رفتیم و همه‌ی اون موقع‌هایی که زنگ می‌زد تولدم رو تبریک بگه، بیماری داشته توی بدنش بی‌سروصدا پیش‌روی می‌کرده، خیلی ترسناکه و آزارم می‌ده.
وقتی آدما دیگه حرف زدن باهم‌دیگه رو می‌ذارن کنار، به نقطه‌ای رسیدن که نمی‌تونن ادامه بدن. در واقع دیگه امیدی ندارن که یک رابطه یه روزی قراره جواب بده.
این ازدواج فامیلی بد کوفتیه؛ شعاع فضولا و آمارگیرای دوروبر آدمو به صورت تصاعدی افزایش می‌ده.
هر کدوم از تجربه‌هایی که قلب آدم رو زخمی می‌کنه، اگرچه سر چشم‌ها رو شلوغ می‌کنه، عمیق‌ترین تأثیرگذاری رو روی مغز و روح آدم‌ها داره. و بعد آدمو یه گام مهم دیگه به شناخت درست‌تر آدما نزدیک‌تر می‌کنه.
یه اصل مهم دیگه، به اصول زندگیم اضافه شد.
You're a fool, if you thought that I just let this go. : )
تهِ خطِ همه‌ی ما یک فروپاشیه.