بعد از پشت سر گذاشتن فستینگ ۷۲ ساعته و حتی شوک انسولین، بازم حال بدنمو موقع فستینگ نسبت به وقتی سیرم ترجیح می‌دم.
در واقع دنیا واسه بدنم به قبل و بعد اولین باری که روز سوم فستینگ رو تجربه کردم تقسیم شده.
حس و حال عجیبی‌ئه، دیگه خوردن جزو لذت‌های زندگیت نیست و این موضوع ناراحتت نمی‌کنه.
یه روزم باید بیام براتون از تجربه‌ی فستینگم بگم.
می‌خوام از یه واقعیت وحشتناک پرده برداری کنم. دوست ندارم آدم‌های زیادی این واقعیت رو بدونن و در عین حال دیگه نمی‌تونم تنهایی باهاش روبه‌رو بشم.
روش درمان مبارزه با سرطان از تقریباً سال ۱۹۰۰ که اولین حرکات سیستماتیک برای درمانش شروع شد، دست‌نخورده باقی مونده. همون روش تهاجمی.
داروهای شیمی‌درمانی سم‌هایی هستند که نقطه‌زن هستند و سلول‌هایی رو هدف می‌گیرند که خیلی سریع تقسیم می‌شن. توی تمام این سال‌ها سم‌های خیلی قوی‌تر و بهتری تولید شدن. پرتو درمانی پیشرفت‌های زیادی داشته و در عین حال جراحی‌ها برای برداشتن اعضای سرطانی‌شده تر و تمیزتر شدن، ولی به سختی می‌شه گفت که آنکولوژی تکون خاصی خورده.