به عنوان یک فَن پشیمون‌ترینم که دعوت ع. برای شرکت در کنسرت پنج‌شنبه‌شب علیرضا قربانی در نیشابور رو رد کردم. مخصوصاً وقتی ویدیوی اجرای قطعه‌ی مدار صفر درجه رو دیدم. :((
× این mood swing کوفتی.
این‌که شخصیت من این‌قدر مورد سوءتفاهم قرار می‌گیره، واسه خاطر اینه که حال ندارم در مورد خودم توضیح بدم، یا درست‌ترش اینه که برام مهم نیست بقیه چه فکری در موردم دارن. همین که خودم و خدا بدونیم اوکیه.
همون ملامتیه که می‌گن.
اومدم یه سری اعتراف دردناک بکنم و برم؛ اول این‌که الان دیگه اصلاً نمی‌تونم روون قرآن بخونم، وقتی می‌خوام بلند بخونم مدام مکث می‌کنم، شبیه اون اولا که تازه داریم یاد می‌گیریم.
دوم هم این‌که به سختی متوجه شعر کلاسیک ایرانی می‌شم.
دیروز اتفاقی آهنگ Unconditionally با صدای کیتی پری رو شنیدم. خلاصه‌ی آهنگ هم اینه که بدون قید و شرط عاشق طرف باشیم.
این تیکه‌شو خیلی دوست داشتم. خیلی حق بود:
Acceptance is the key
To be truly free
× اگه وضعیت حوصله‌م این‌قدر به آیزاوا نزدیک نبود، دوست داشتم در مورد یه چیزایی بیش‌تر باتون حرف بزنم.