دیشب سر زدم به سمپادیا، در اصل برای این که تمام پست‌هامُ پاک کنم. می‌خواستم نشونه‌ای ازم هیچ‌جا باقی نمونه. چندتا از پست‌هامُ خوندم که آرشیو شده‌بودن، بدم نیومد از پست‌هام و گذاشتم به عنوان «یادگاری در این گنبد دوّار» بماند. شاید به یه نفر کمک کنه.
غالب افراد حس می‌کنند رفتار بی‌تقصی دارند، لذا وقتی با خودشون، مثل خودشون رفتار کنیم نباید ناراحت بشن؛ نه؟ چون یه جورایی ما هم بی‌نقص رفتار کردیم.
حالا به هرحال، تصمیم گرفتم به‌جای برخورد تئوری با افرادی که در زیرگروه «وقیح» دسته‌بندی می‌شن، عملاً مثل خودشون باشم.
همه‌ی پدر و مادرها سعی می‌کنند نسخه‌ی بهتری از پدر و مادر خودشان باشند، کارهایی را برای فرزاندان‌شان انجام دهند که والدین خودشان برایشان انجام نداده‌اند. البته هیچ‌کدام‌شان بی‌نقص نیستند ولی باید قدردان این حجم از modification بود.
تصمیم دارم شروع کنم به نوشتن چنین لیستی برای خودم، می‌خواهم یک نسخه‌ی اصلاح‌‌شده از خودم برای فرزند آینده‌م ارائه دهم.
فی‌الواقع اگه بخوام از بی‌انصافی فاصله بگیرم، باید بگم این که دوروبر آدم پر باشه از آدم‌های بی‌شعورِ عقده‌ایِ خودنما، در کنار تقویت ایده‌ی عدم اعتماد به بشر، این خوبی رو هم داره که کمک می‌کنه آدم نایس‌تری باشید.
امروز دوتا از رازهای زندگی‌مُ افشا کردم، فکر می‌کنم هر دو ارزش‌ش را داشتند، یکی برای این که برادرم درک درستی از زندگی دانشجویی داشته‌باشد و دومی واقعاً مثل یک بغض داشت خفه‌م می‌کرد. دوست داشتم با یک دوست مطلعِ مطمئن در موردش حرف بزنم تا راهنمایی‌م کند.
× ببینیم چه‌قدر طول می‌کشد تا حافظ هم ازشان مطلع شود. :))
و من این‌جام تا یه چیزی به‌ت بگم؛ تا وقتی چشماتُ بسته نگه‌داری، دنیا اون‌قدرا هم بد نیست.